Бөрікті аспанға атып, аттан салып,

Жігіттер, мақтанбалық, мақтанбалық!

Қашаннан қазақ деген сырмінезді,

Мақтаусыз да, мақтансыз жатқан халық.

Сабырмен сабақ алып дәуірлерден,

Сабырын сары алтыннан тәуір көрген.

Қазаққа мақтансын деп жер бермеген,

Жерінің кеңдігіндей сабыр берген.

Иықтасып тұрсын деп елдерменен,

Қазаққа молшылықты кем бермеген,

Алайда, Ата-қазақ мақтануды,

Әлімсақтан бер қарай жөн көрмеген.

Дәулет шалқып, ырысы асқанында,

Қақысы бар қазақтың мақтануға.

Дарақы боп қазағым кетпесін деп,

Сабыры тұр, күзетіп арт жағында.

Іргелі қазақ болдық. Сақтар қалып,

Құс міндік темір қанат, аттар қалып,

Әйтсе де, мақтанбалық, мақтанбалық!..

Үлпілдеген, үрпиген үкім менің,

Жыл құстарын сағынып, күтудемін.

Көз алмай шұбатылған құс жолынан,

Бүкіл елім күтуде, бүкіл жерім.

Қырларым да күтуде, дөңдерім де,

Сағынады бізбенен көл де бірге.

Үкім менің, қарашы, жыл құстары

Келеді екен қайсы ендік белдеуінде.

Қараторғай, қарлығаш, тырналарым,

Қашан бізге әкелер жыл хабарын?

Қашан қонар зергерлер - аққу, қаздар

Әшекейлеп көлдерін, жылғаларын.

Қашан болар тоғайда ән сабағы,

Ән салады, қашан кеп жан салады?

Қашан мынау жайқалып емен, терек,

Жапырақтар жабыла қол соғады?

Айлар өтті қолыма қонғанына,

Еріксіздік басына орнады ма?!

Тұтқын болып отырмай тойда мына,

Ораласың сен қашан орманыңа?..