Бір жылы Сырдың бойында үлкен жұт болып, бүкіл мал қырылып қалған екен. Соның алдында назарларға (ру аты) бір бай Қоңыр атты қызын ұзатып салған. Екі-үш жыл өткеннен кейін қыздың ағасы балаларға барып қайтайын деп барса, олар қыстан аман шыққан екен. Қарындасы алдынан шығып, жақсылап қонақ етіп күтеді. Содан қарындасы:

  – Аға, ел жұтап жатса, мына малдан мал алып кет, жылқыдан жылқы алып кет, – деп бір қора мал береді. Ағасы малды ауылға әкеліп, әркімге таратады. Жұрт: «Мұны қайдан алып келдің?» – деп сұрайды. Сонда ағасы:

  – Қоңырдың барған жері жақсы екен, қыстан аман-есен шыққан екен, – дейді. Оны естіп, «біз де құдаларға барып, ең болмаса, ат мініп келейік» деп барғандарының ешбіреуі құр қол қайтпапты.

  Содан Қоңыр деген қыздың барған жері бай болған соң, осы жер «Байқоңыр» аталып кеткен екен.

«Бабалар сөзі». Жүз томдық, 80-том