Кім десем

Ай жарық, нұры балқып тұрған түні,

Жарасып, жалтылдасып жұлдыз сыны,

Шағында аңсыз, дыңсыз қыбырлаған,

Дейтін - ақ секілденіп әлдекімі.

Келіппін бір өзен су кемеріне,

Кез жетпес ары, бер жақ келеміне,

Толықсып аққан суы таңырқатты,

Мастанып, бой манаурап келгенімде.

Самал жел баяу есіп тұрған толғап,

Жайқалған түрлі өлеңдер қандай болмақ.

Шыққан шөп, өскен ағаш дегізетін,

Басқасы ұжым ақтың қалған орнап.

Майысып біткен құрақ жағадағы,

Бітісіп қалың ну мен екі жағы.

Жар соққан ептеп келіп толқындары,

Асаудан үйренбеген бейне жабы.

Құс сайрап, құрт шақырып, ыңырсыған,

Өзінше тақпақ айтып бақа - жылан.

Мұңды үміт секілденіп сол ұғып тұр,

Бу болып, су үстінен шыққан тұман.

Отырып, міне, мұның бәрін көріп,

Жан күші, әсерлі үміт ішті керіп,

Көзімнен тамшыланып суық жасым,

Бір терең ойға қалдым ішім еріп.

Мінеки, мұңайсам да мұндай кеште,

Жанданып жаратылыс алған кесте.

Жандантып жан сыздауға себеп болған

Мінсіз - ақ бұлар һәм мен бар емес пе.