Жұрнағы сынды мендегі мұңның

Өлшемі – сендік күдіктің.

Қиналмай ғана сенде бір күні

Біржола мені ұмытқын.

Мендегі жырдың тұма мекені,

Сен ғана деп пе ең, жарығым.

Сүйе білмеген жылап өтеді

Сүйгеннің білмей қадірін.

Біз сүйген көктем қуара жүдеп,

Осылай үнсіз семеді.

Мені ойлап бекер жыламашы тек

Көз жасың ауыр себебі...

Қалып па еді амал мұнан да бөлек,

Менен де бәлкім бар айып.

Тоғыса алмаған бір арнаға кеп

Қос тағдыр болып қалайық.

Осылай кес те бір үкімді ерен

Іздеме жанға еш дәру.

...Өмірдің бәрі ұмытуменен

Сағынып қайта еске алу.