Біз бəріміз қуыршақпыз түбінде,

Басқаруға, бағынуға көндіккен.

Қуыршақтар сөйлейді адам тілінде,

Бірақ олар сөйлей алмас өрлікпен.

Қуыршақтар, құлыншақтар қылығы,

Сізге мүмкін көрінеді əдемі.

Ол– кəдімгі саясаттар былығы,

Сайлау алды сабылысқан əлегі.

Сізге, сірə, оны ұғу қиын-ақ,

Нəзік жіппен басқарады нəн күштер.

Бес саусаққа бес қуыршақ киіп ап,

Өз тілінде сөйлетеді əртістер.

Иесі емес ой, қиялдың, сананың,

Түр-тұрпаты аумай қалған өзіңнен,

Жанған оттай жылтылдайды жанарың,

Бірақ ұшқын көрінбейді көзіңнен.

Ауыз да бар, сүп-сүйкімді оймақтай,

Тілге бірақ танытыпты сараңдық.

Саясаттың тереңіне бойлатпай,

Сахнада ойнатады алаң қып.

Шыға алмайсың белгілі бір қалыптан,

Сценарийге бағынасың əуелгі.

Сахнаны биік қойып халықтан,

Тек əртістер басқарады əлемді.

Ұйқыдамыз, сияқтымыз айкезбе,

Ə, айтпақшы, жанымыз бар рухсыз.

Саясаттың сахнасы кей кезде,

Бізбен тіпті ойнауға да құлықсыз.

Көшірмесі ғана сынды тəніміз,

Айтшы өзің «Адаммын!» деп жар сап пе ең?

Олай болса, қуыршақпыз бəріміз,

Бізді біреу басқарады саусақпен.

Қане досым, кіріс енді ісіңе,

Жаратпайды ол жатып ішер жалқауды.

Білек емес, саусағының күші де,

Сені мыжып жіберуге қауқарлы.

Ұнатпаса, ойна, жыла басқаша,

Көрінуі керек мұнда сан қырың.

Сахнадан кете алмайсың ешқашан,

Ол драма – сенің мəңгі тағдырың.