Көксейді көңілімен пенде нені,

Көп екен көргенінен көрмегені.

Жүрегімнің кірпігі түнді түртіп,

Қоңыр үн үзіледі пернедегі.

Қоңыр саз- көңілімнің ермегі еді,

Ойларым әлденені термеледі.

Көңілім кісінейді әлсін- әлсін,

Асаудай шырайналған кермедегі.

Кертолғау – көңілімнің ермегі еді.

Кератым керме ағашты көрмеп еді.

Өткен бір уақытты сағынамын,

Ағысқа атып ұрдың сен де мені.

Білдім бе сағынатын шақтар барын,

Уақыттың алдында ақталмадым.

Кермектеніп кетіпті- ау удай ашып,

Бала күнгі уыздай тәтті арманым.

Уақыт- ай..секілдітүк болмаған,

Басына балау саның шықтар қонған.

Тап- таза, мөлдір еді уақыт та,

Ал қазіркүрең қабақ бұлт торлаған.

Жалаудай қайран жастық желбіреді,

Тентектің мінген аты теңбіледі.

Сол кезде кір түспеген қайран көңіл,

Жап- жарық, шарайнадай мөлдіреді.

Өткенге барып бір сәт қайтар ма едік,

Солшақты өз- өзіме айтам келіп.

Ол кезде әкем, аннам тірі еді ғой,

Алыста...аман- есен Алтайда едік...