Бала адамның бауыр еті. Десек те, ислам ойшылдарының бірінен: «бала ата-ананың меншігі емес. Олар тек дүниеге әкелуге себепші ғана. Сондықтан, перзентіңе үкім, айтып билік жүргізу артық. Оның да талабына құлақ түру керек» деген сипаттағы пікірін оқыған едім. Бұл пікірге айтар дау болмағанымен, өмірде дәл осы қағиданы ұстана бермейтініміз айқын. Оған өз өмірімнің көріністері куә...

Мен өз бүлдіршінімнің жайына қатты алаңдаймын. Оған себеп те жоқ емес. «Үйлену оңай, үй болу қиын» демекші отау құрған жандардың бірін-бірі қадірлей білуі – сол отбасының бақыты. Ал, себеп тауып шу шығарып және ол шуға ата-анаң мен туыс-бауырларың араласып кетсе, нағыз қасірет осы.

Жасырып не керек. Менің жайымда осылай болды. Отбасын құрғаннан кейін, бір-бірімізге сыралғы болмай тұрып, ата-енеммен тұрдық. Оның арасында әне-міне дегенше тұңғыш қызымыз дүниеге келді. «Бұрын да болса сорлы едім» дегендей, дүниеге сәби келмей тұрып та бір-бірімізбен түсінісіп үлгермеген екі жас нағыз психологиялық күйзелісті бастан кештік. Оған жас ананың бойындағы босанғаннан кейін болатын күйзелісті қосыңыз. Ер адамдар да бірінші бала туылғанда өзін қажетсіз жандай сезініп, депрессияға түседі дегенді естуші едім…Осының бәріне назар салып, бақылап, мүмкіндік туса, араласып бар кінәні келінге тағатын қайын жұртты қосыңыз (мүмкін олай болмаған да шығар, дегенмен, кесір тілігі арқылы сәби босанғаным тағы бар, өз басым жаныма өте жақын қабылдадым).

Не керек, бала алты айдан асқанша жылаудан көз ашпадым. Тіпті, бара-бара өзімнің есімнің дұрыстығына күмән келтіре бастадым.  Ал, балам есі кіріп бір, бір жарым жасқа келгенде ішіме тығылып қалған «бүкіл әлемге» деген өкпе-ренішімді қызымнан алдым. Өзімді де аямадым, оны да аямадым. Қазір есіме алсам, өзімді сол қылығым үшін өте жек көрем, балама жаным ашиды.

Осылайша, ақылсыз ата-анасының арқасында тумай жатып теперіш көрген қызым бүгінде бес жасқа келді. Уақыт бәрін орнына қояды.Ашуды сабырға жеңдіріп, дүниеге тағы да балалар әкелдім. Барынша мықты болуға, қай уақытта болсын ақылым мен сабырыма жүгінуге тырысып бағам. Алайда, ең таңқаларлығы, басқа балаларым қандай тентектік жасаса да ұрыспауым мүмкін (оларға туғаннан ұрыспауға бекінгем), ал тұңғыш қызым тіпті, кінәлі болмаса да ұрыс естіп жатады. Мінезі де ерекше. Болмашы нәрсеге жылайды, ашуы тез тарқайды, жылап отырып күле салуы оңай. Басқа балалардай емес, момын. Тіпті, ішкі комплекстері де бар. Көпшілік ортаға бірден сіңісіп кете алмайды және танымайтын ортаға бейімделуі өте қиын. Басқаларға тіпті, туған бауырларына да есесін жіберіп алып жылап тұрады. Бұған қоса, менің сәл кемшілігімді кешірмейді. Кешірмегені былай тұрсын, бетіме басып, мүмкіндік болса менімен сөз таластыруға дайын. Бұл мүмкін дұрыс та шығар. Алайда бес жасар қызыңмен салғыласу әрине, қалыпты нәрсе болмаса керек.

Өзі биге, әнге құмар. Теледидардан көрген нәрсесін ұмытпайды. Өте зерек, ұғымтал. Ішкі түйсігі жоғары екенін бірден сезіп отырасың. Өйткені, әдетте көп нәрсені түйсікпен сезініп, жасап жатады. Бірақ, сөйте тұра тез жасып қалады.

Мен осындай талантты қызымның болашағынан зор үміт күтемін. Бір кездері ата-анасының білімсіздігінен бойында пайда болған кертартпа комплекстерінен айықтырғым келеді. Оның қандай жолы бар?

Рауза Мұқан