Қараша мен кеп тұрмын - сізге бүгін,

Жапырақ - соңғы үмітім, сыз көңілім.

Табылмас шақтарды іздеп ес ішінен,

Қарындаш мен бояймын - күз қоңырын...

Бесінші мұхит кешсе жан-құдірет,

Қалады шөлде жалғыз тағдыр үлек...

Кенезе мен кебемін содан кейін,

Терезе сіз жылайсыз - жаңбыр үдеп...

Біздей жат жоқ жалғанда, біздей таныс,

Араны тек естелік үзбейді алыс:

Көйлекте сіз тұрасыз - қыз беймәлім,

Әйнекте мен тұрамын - күз бейтаныс.

Тордағы бұлбұл сынды алтын өрнек,

Жасырын кешкен сезім жалпыға ертек...

Мен сізге жете алмаспын бұл ғұмырда,

Сүмбіле тағдырымның салқыны өртеп...

Махаббат - есіңе алу өткенді еппен,

Жалғыздық - сыңар аққу кеткен көппен...

Сүмбіле мен суимын - күздің өзі,

Сүңгіде сіз жылайсыз - көктем, көктем...

Мирас Асан,

Қараша, 2017