Өлең сыйған жүрекке өмір сыймай,

Жамандауға жолдасты көңіл қимай…

Күдік пенен күмәнға құндақталып,

Қалай өскем, білмеймін, сенім жимай…

Күн күлкісін қимапты, жабырқатты ай,

Бабын таппай тірліктің, балын татпай

Шыдамсыздық шырынын сарқып ішіп,

Қалай ғана жетілгем сабыр таппай…

Жапырақтай қуарып күн санаулы,

Жүрек дірдек қағады сырғанаулы.

Бұ жүректі шуақпен шынықтырмай,

Қалай ғана үйрендім мұң жамауды.

Күзгі баққа уайымсыз кезім қалған,

Адасуға арнайы өзім барғам.

Ақылдының ішінде ақымақпын,

Санаменен санаспай сезімді алған.

Ауырды алып, уайымсыз күлкіні алмай,

Түнді алып, тынымды ұйқыны алмай…

Бұйығы өмір сүруді үйреткен кім,

Құлашы кең қанатты сілкіне алмай.

Құлпын алып ғұмырдың кілтін алмай,

Жел қанатын жанымның қырқып алмай,

Жақсылыққа үйретер қайсың барсың,

Кеудедегі жарықты құртып алмай?..