Өткен заманда бір пақыр кісі бар еді. Ол анасын, əйелін және балаларын бағу үшін бір байдың қол астында жалшы болып жұмыс атқаратын. Жұмысын үнемі тиянақты, адал істейтін пақыр күндердің бір күні жұмысына келмеді.

Сонда қожайыны өз-өзіне:

- Ол жұмысқа келмей қоймасы үшін айлық ақысын бір динарға арттыруым керек. Оның жұмысқа келмей қоюының себебі осы екеніне сенімдімін. Өйткені оған мұқтаж екенімді ол біледі, - деді.

Сөйтті де, ертеңіне пақыр жұмысқа келгенде қожайыны оған айлығын бір динарға асырып берді. Бірақ пақыр кісі ешнәрсе деместен алды, себебін де сұрамады.

Осылайша бірталай уақыт өткен соң ол тағы да жұмысқа келмей қалды. Қожайыны бұл жолы ызаланып:

- Осы жолы оның ақысын бір динарға кемітемін, - деді өзіне-өзі уәде бергендей. Айтқанындай-ақ кемітті. Жалшы бұл жолы да ешнәрсе демеді, себебін де сұрамастан алды.

Қожайыны жұмысшысының бұл үнсіздігінен соң шыдамы таусылды. Одан екі жолы да үндемеуінің себебін сұрады:

- Айлық ақыңды көтердім, себебін сұрамадың. Кемітіп бердім, тағы да үндемедің. Мұның себебі неде?

Сонда жалшы:

- Бірінші жолы жұмысқа келмеген себебім, Алла маған бір шақалақ нәсіп еткен болатын. Сол кезде айлығымды бір динарға өсіріп, мені сыйлаған едіңіз. Өз ойымда: "Бұл менің шақалағымның ризығы" дедім. Екінші рет келмегенімде анам өмірден өтіп еді, айлығымды азайтқаныңызда, "Бұл анамның ризығы, анам кетті, ризығы да өзімен кетті" дедім, - деген екен.

Түйін: Əрбір пенденің ризық-несібесі өзімен келіп, өзімен бірге кетеді. Пендесінің бергені ешнәрсе емес. Алла берерінен таймасын! Барға қанағат, жоққа салауат айтып, шүкірлікте өмір сүрсек, Алла Тағала бізден разы болады екен.

Беруші де Алла, алушы да бір Алла.