Арнасын бұзып көпшiлiк ашытқы-ойдың, 

Ойынды таста дегендей, асықты қойғын. 

Дәу қала жақтан естiлген даңғаза үндер, 

Ауылдың жап-жас тұрғынын ғашық қып қойды.   

Арманға бөлеп жүректiң бөктерiн балаң, 

Аттанып едi болмай-ақ өткенiне алаң. 

Ақсақалдарым аспанға алақан жайып, 

Шығарып салған ауылдан шеткерi таман.   

Ақ бата тiлеп ағайын жорамалыма, 

Ақ құртын орап ал анам орамалына. 

Аттандырған едi бар ауыл тiлекшi болып, 

Сәт-сапар тiлеп томпиған молалары да.   

Тыныштық орнап сол сәтте дала көгiнде, 

Көздерiн қадап бәйшешек жаңа көрiнген. 

Ер-тұрман жайлы елдерге ертегi айтар, 

Даланың ұлы аттанды алакеуiмде.   

Қолғабыс емей немене өскенi ердiң! 

Тәңiрдiң әсте тәлейге кескенiн көргiн. 

Қалаға солай аттанды болашақ жайлы, 

Көп ойлайтұғын бiр ұлы көшпелiлердiң.