…Қара түнге,

қап-қара қабырғаға

Қауіпсіздеу бейнеңді қағып қойып,

Қызық-қызық сыр айтамын,

тыңдашы:

«Лапылдаған жан отымды,

Ақ параққа сіңдіріп

Хат жаздым да саған арнап,

Отқа бердім – ол отты өртеп жіберді.

(Қызғылт-күлгін күлі қалды соңында).

Тамшылаған тағатымды,

Сабырымды сусыған

өрдім-дағы талдап-талдап,

Желге бердім – желді ұшырып үдерді,

(Жалғыз талы жылап қалды қолымда).

Түнді жарып жұлдыз ақты,

жолақ ізін қалдырып.

Жел қуалап жаным кетті,

көзім қалды қарлығып.

Соны ұмыттым – сені ұмыттым

сәлден кейін мәңгілік.

Содан кейін,

құлағымды тас бітеп,

шыңғырғанын теректің,

өксігенін жылғаның,

күрсінгенін үкінің

Естімедім.

Есімде тек

өзегімді жас бітеп,

ұзақ-ұзақ күлімсіреп тұрғаным».

Қою қара керегеге,

қанық бояу паң түнге,

суық керім суретіңді іліп қойып,

солай қатал сыр айтамын,

сені еріксіз мұңайтамын…

…бұлай жансыз тұрмашы?!.